IKA-25 LINGGO NG KARANIWANG PANAHON B
SA YAPAK NG MABABANG-LOOB
Hindi ba’t minsan tayong
natutukso na idolohin ang mga unang alagad ng Panginoong Hesus dahil sa
kanilang bukas-palad na pagsunod sa kanya, sa pag-unawa sa kahulugan ng
kanilang pasya, at sa kanilang pagtatalaga ng buhay sa landas ng Panginoon? Mag-isip-isip
ulit!
Nagbibigay ang mabuting balita
ngayon ng malinaw na larawan ng masalimuot na paglalakbay ng mga alagad tungo
sa pagiging tunay at matapat na tagasunod. Habang nagtuturo si Hesus tungkol sa
kanyang pagpapakasakit at krus, wala isa mang nakaintindi sa kanya. Wala ding
isa man, na nangahas magtanong at maglinaw sa kanilang kalituhan. At idagdag pang
habang tinuturuan sila ng Panginoon ukol sa kababaang-loob, siya namang
nagtalo-talo sila kung sino ang magkakaroon ng mas mataas na posisyon!
Salamat sa pagkabanayad at
pagtitimpi ni Hesus sa kanyang mga kaibigan, sa halip kagalitan sila sa mabagal
na pang-unawa, inakay niya sila, sa tulong ng paglalahad, na sundan siya sa
landas ng pagpapakumbaba. “Kung sino man ang nagnanais maging una, dapat
siyang maging huli sa lahat at lingkod ng lahat.” Ano ba ang kahulugan nito
para sa atin?
Maging sa mga Kristiyano ngayon, ang
kababaang-loob ay hindi na uso. Maraming mga lamat ng pagkatao ngayon – may mababa
ang tingin sa sarili, may mas nakikiling sa depresyon, may mga dalang-dala na
sa mga trahedyang pinagdaanan sa buhay. Upang makalaya sa mga ito, ang ipinagpipilitan
ngayon ay magtuon ng pansin sa interes at pagpapahalaga sa sarili, at sa
kaganapan at pagpaparangal sa sarili. Nauunawaan ni Hesus ang pangangailangan
ng bawat isa na magkaroon ng matibay na basehan ng sarili at ng paghilom ng mga
sugat laban sa kahalagahan at paniniwala sa sarili. Ang pagiging mababang-loob
ay hindi pagtapak sa mas masiglang pagtantya ng pagkatao.
Ang tunay na kababaang-loob ay
may dalawang sangkap: una, ang kaalaman ng malaking potensyal natin bilang mga
nilalang na kawangis ng Diyos na ating Ama, at ikalawa, ang pagkamulat sa
maraming hadlang sa pagbibigay kaganapan sa potensyal na ito. Tayo’y pinagpala;
tayo’y tumanggap ng mga kaloob. Subalit dapat amining hindi natin lubos na
matanggap ang pag-ibig ng Diyos nang malaya at may galak. Dahil dito, kailangan
natin ang tulong ng Diyos at ang suporta ng bawat isang kapatid sa
pananampalataya.
Kung alam nating pinagpala tayo
at nagagawa natin lahat ng mabuti dahil sa Panginoon, hindi ba mas dapat
magpasalamat kaysa magmayabang? Kung tiyak tayong nakasalalay tayo sa isa’t-isa
sa buhay na ito, hindi ba dapat higit na magtiwala kaysa magmataas?
Panginoong Hesus, gabayan mo po
ako ng iyong salita at halimbawa, na “maging huli sa lahat at lingkod ng lahat.”
Amen.
