DAKILANG KAPISTAHAN NG PENTEKOSTES K

"bonus" edition

REFLECTION 1

ANG MAHALAGANG REGALO

Ang hilig nating mga Pinoy sa regalo. Pati ang mga pauwi galing sa malayong lugar ay inaasahan nating may dalang regalo sa naghihintay sa kanila. Ang tawag natin dito ay “pasalubong” di ba? Pero isipin ninyo at tila mali. Bakit ang dumarating ang dapat magdala ng pasalubong e tayo naman ang sumasalubong sa kanila? Baka dapat ang tawag diyan ay “padating”? Pero mahirap makipagbuno sa kinaugalian na! Sa Bulakan ang tawag dito dati ay palagay ko mas angkop – “uwi” – ibig sabihin ito ang dala o uwi ng isang taong bagong dating sa biyahe para sa naghihintay sa kanya. Parang souvenir, ala-ala o patikim mula sa lugar na pinanggalingan.

Ngayon ang pagdiriwang ng huling regalo sa atin ni Hesus. Hindi ito pasalubong. Hindi rin uwi. Sa halip, ito ay isang regalo ng pamamaalam niya – isang iiwan, isang paalala, isang pamana! Ang Espiritu Santo ang pamana ng Panginoong Ipinako at Muling Nabuhay.

Sa puso ng Diyos, nag-uumapaw ang pagnanais niyang makaniig ang daigdig, lalo na ang mga taong kanyang nilalang at inangking mga anak. Kaya umusbong ang dalawang misyon o pagsusugo sa kanyang puso. Una, ang misyon ng Anak, ang ating Panginoong Hesus. Kay Hesus, nakita natin ang Diyos na hindi nakikita. Nahawakan siya at hinawakan niya tayo. Nagsalita siya at kinausap natin siya. Naglakad siya sa tabi natin at nalasap natin kung paano makilakbay sa kanya. Si Hesus ang mukha ng Diyos na isang kapatid, kaibigan, tagapag-adya, at tagapagligtas ng lahat.

Nang magtapos ang misyon ni Hesus, isinagawa ng Ama ang ikalawang misyon – ang pagsusugo ng Espiritu Santo. Ang Espiritu Santo ay mula sa Ama sa pamamagitan ng kamatayan at Pagkabuhay ni Hesus. Galing siya sa puso ng Ama. At galing din siya sa puso ng Anak. At kung si Hesus ay naranasan natin sa panlabas (nakita, nahipo, narinig, nadama), ngayon ang Espiritu ay nararanasan natin sa panloob... sa kaibuturan.

Si Hesus ang mukha ng Diyos na nakilakbay sa atin. Ang Espiritu Santo ang presensya ng Diyos na namamalagi sa loob natin, sa kaibuturan ng ating puso. Sobrang lapit, sobrang kaugnay, sobrang konektado siya sa atin dahil tayo ang kanyang tirahan, ang kanyang templo, ang kanyang altar.

Hindi natin nakikita ang Ama na nasa langit. Hindi na natin namamasdan si Hesus tulad noong nasa lupa pa siya. Kailangan nating maghintay hanggang makarating sa langit. Subalit ang Diyos ay kapiling pa rin natin – makapangyarihan, totoo, mapagmahal – sa pamamagitan ng Espiritu Santo sa ating mga puso.

Sino ang maysabi na ang Diyos ay nasa banal na lugar, o nasa banal na ritwal o nasa banal na mga aklat lamang? Saanman at anuman, kipkip natin ang Diyos sa ating puso! Magpasalamat tayo sa Panginoon para sa kaloob niyang Espiritu Santo.

Madalas nating malimutan pero ito ang totoo, ang Diyos, ang Espiritu Santo, ay nasa ating puso! Yoohoo!

“Tinatanggap kita O Espiritu Santo bilang natatanging pamana sa akin ng Ama at ni Hesus. Halina at manatili ka sa puso ko magpakaylanman.”

 

REFLECTION 2

ISUGO MO NA ANG ESPIRITU NGAYON!

Sa kabila ng kapangyarihan ng modernong agham at teknolohiya, ang mundo natin ay nahuhumaling pa rin sa mga espiritu. Niyayakap natin ang maraming espiritu. Sinusundan natin ang mga espiritung gumagala sa mundo ngayon.

Ngayon, nariyan ang "espiritu ng galit at poot." Hindi ba sa mundo ngayon, ang tindi ng galit – sa pagitan ng mga bansa, relihyon, lahi at klase ng mga tao. Maraming nabubuhay bawat araw na puno ng poot sa nangyari sa kanilang buhay o sa inaakala nilang kagagawan ng iba. Tayo rin, ang daling magalit para manalo sa usapan, makakuha ng atensyon, magapi ang kalaban o magpakita ng lakas. Maaaring ngayon, galit ka sa ilang tao at ilang pangyayari sa iyong buhay. Hindi ka makapagpatawad.

Ngayon, nariyan din ang "espiritu ng pagkakawatak-watak." Mahirap laban sa mayaman. Konserbatibo at liberal. Banal at makasalanan. Naghaharing uri at inaapi. Mapang-api at biktima. Kay lungkot na maging sa ating mga pamilya, simbahan, at grupong nagtataguyod ng pagkakaisa, may malalalim na hidwaan din na nagbubunga ng paghihirap sa maraming tao.

Ngayon, panatag tayo sa "espiritu ng himutok at sama ng loob." Kahit may sapat na tayo, hindi pa rin tayo kuntento. Gusto natin mas marami. Iniisip natin dapat bigyan pa tayo. Nakatingin tayo sa iba at namamatay tayo sa inggit. Kayraming malungkot dahil ang ugat nito ay ang sama ng loob laban sa mundo, mga tao at sa nakaraan na nagkait sa atin ng mabuting bagay o kasaganaang akala natin ay dapat lamang sa atin.

Ngayon, sa buhay natin lutang ang "espiritu kawalang-pakialam." Bakit ako mababahala? Ano ang pakialam ko sa diyan o sa inyo? May pamilya ako at buhay na inaasikaso. Nasasalubong natin ang mga tao araw-araw na hindi natin mabatuhan ng ngiti, pagbati, pakikiugnay. Masaya na tayo sa munti nating mundo kung saan tahimik na tayo. Mas mabuti na ang walang pakialam kaysa sa nakikialam. Mas ligtas tayo dito di ba?

Ngayong Pentekostes, sugo sa atin ni Hesus ang "Espiritu ng pag-ibig" upang tapatan ang ating poot. Ang Espiritu Santo ay mula sa puso ng Ama at sa puso ni Hesus kaya siya ay pag-ibig. Kung tatanggapin natin siya, ituturo niya sa ating mas mabuti kaysa sa sama ng loob ang mabuhay sa pang-unawa, pagtanggap, pagpapatawad at pakikipag-diyalogo sa kapwa. Kung ang puso ay puno ng pag-ibig, kasunod nito ay kapayapaan.

Ngayong Pentekostes, padala ni Hesus ang "Espiritu ng pagkakaisa at ugnayan" upang lupigin ang pagkakawatak-watak. Ang Espiritu Santo ang namamagitan sa Ama at Anak bilang tanikala ng kanilang pakikipagkaisa at pagbubuklod. Kung tatanggapin natin siya, tuturuan niya tayong mas pahalagahan, hindi ang mga naghihiwalay sa atin, kundi ang nagiging landas ng pagkakatulad natin sa isa’t isa. Maghihilom ang mga sugat ng mundo kung haharapin natin ang mga suliranin nito na sama-sama, bilang magkakapatid.

Ngayong Pentekostes, inuunat ng Diyos ang bawat puso sa "Espiritu ng pasasalamat" upang wasakin ang espiritu ng sama ng loob. Ano kaya kung paggising sa umaga at sa buong maghapon, mas pagtuunan ng pansin ang mga bagay na dapat nating ipagpasalamat maging maliit na bagay o mga simpleng tao sa ating paligid? Sa halip na isumpa ang mga bagay na wala sa atin, bakit hindi hayaan na sa tulong ng Espiritu Santo, magkalat tayo sa mundo ng diwa ng galak, papuri, kabutihan at pasasalamat?

Ngayong Pentekostes, dumarating ang Espiritu Santo bilang "Espiritu ng pagtatalaga" ng sarili laban sa kawalang pakialam natin sa kapwa at sa daigdig. Sinasabi sa atin ng Espiritu Santo na hindi tayo nabubuhay para sa sarili lamang kundi para sa iba at kasama ng iba. Kung hahayaan natin siya, madarama natin ang sakit at dusa ng kapwa, at magiging abala tayo upang hilumin ang mga sugat sa paligid natin. Sa gayong paraan, magiging kamay tayo ng Diyos, at kasangkapan at templo ng Espiritu.

Mas gusto mo bang manatili sa mga espiritu ng mundo? O handa ka bang salubungin na ang Espiritu Santo na sugo ng Ama sa pamamagitan ni Kristo?

Halina, Espiritu Santo, kinakailangan kita!

(ugaliing i-share sa iba ang post na ito)