IKA-27 LINGGO NG KARANIWANG PANAHON K
TUNAY NA PATOTOO NG
PANANAMPALATAYA
Paano mo ilalarawan ang taong
puno ng pananampalataya?
…iyong laging handang makipagdebate
at magtanggol laban sa mga namumuna at naninira?
…iyon bang kabisado ang Bible,
katesismo, at batas ng simbahan?
…iyong kayang walang pagod
makilahok, sumapi, at maglingkod sa mga gawain?
…iyon sigurong walang sawa sa
pagdarasal, sakripisyo at pagninilay?
Nang lumapit ang mga alagad sa
Panginoong Hesus upang hingin na “Dagdagan mo po ang aming
pananampalataya,”
ang ibinigay ng Panginoon na
larawan ng matatag na pananampalataya ay ang pananampalatayang kasing liit ng
butil ng mustasa!
Nakakita ka na ba ng butil ng
mustasa? Siguro hindi pa, at kung oo naman, tiyak hindi mo na ito matatandaan. Paano
ba naman, sobrang liit nito. Parang tuldok na halos di mapansin!
Kaya nga, ang pananampalataya ay
walang kaugnayan sa kung
…gaano kalakas ang boses mo sa
pagpapaliwanag ng paniniwala mo
…gaano kalawak ang kaalaman mo sa
mga aral at doktrina
…gaano katindi ang pagpapakita mo
ng iyong pananampalataya sa tulong ng Bibliya, rosaryo, eskapularyo at mga
medalya sa leeg mo
…gaano kahaba ang mga dasal o
panata na ginagawa mo tuwina.
Ang tunay na pananampalataya,
ayon sa Panginoong Hesus, ay nalalaman sa kung gaano kaliit mo itinuturing ang iyong
sarili sa harap ng Diyos at sa ugnayan mo sa kapwa tao.
Sa madaling sabi, ang taong puno
ng pananampalataya ay ang taong mapagpakumbaba alang-alang sa pagmamahal kay
Kristo.
Si Hesus ang Mapagpakumbabang
Anak ng Diyos at walang mas mainam na paraan ng pagsunod sa kanya, pagpapahayag
sa kanya, at pagbabahagi sa kanya kundi ang maging mababang-loob din.
Sa talinghaga ngayon, sinasabi ng
Panginoon na ito ang pananaw, ang ugali, na inaasahan niya sa isang may tunay
na pananampalataya.
“Ako ay walang silbing alipin, ginagawa ko
lamang ang inaasahan ng Diyos sa akin.”
Naaalala ninyo si St. Bernadette
Soubirous, ang batang nakakita ng pangitain ng Mahal na Birhen ng Lourdes?
Nang pumasok siya sa kumbento,
kuntento siyang nagtrabaho ng maliliit na gawain doon – pag-aalaga sa maysakit
at paglilinis ng sakristiya ng kapilya.
Sobrang mababang-loob siya na ang
mga bagong madre ay hindi man lang naghinala na siya ang sikat na nakakita sa
Mahal na Birhen.
Minsan siyang tinanong tungkol sa
mga pangyayari sa Lourdes at tungkol sa kanyang mahalagang gampanin dito at
sinabi niya:
“Isa lang akong hamak na walis
tambo sa kamay ng Birhen. Nang matapos na ang gawain ko, ang walis ay muling
itinago sa likod ng pintuan.”
Nananalangin tayo para sa mas
malaki, mas malago, mas matingkad na pananampalataya, tulad ng mga alagad.
Ang tugo ng Panginoon naman ay
mas dapat tayong magdasal para sa kababaang-loob upang matamo ang tunay na
pananampalataya.
Siguro panahon na upang hilingin
nating madagdagan ang ating kababaang-loob!
